teksty, które urzekły.

Broniewskiego miałam gdzies zapisany wiersz tez wcale nie wojenny,tylko taki delikatny i czuły.Jak go znajdę,to go wrzucę - urzekł mnie choćby dlatego,że sie po nim nie spodziewałam takiego "stforka"...
A ten,który zacytował Mar jest rzeczywiście bardzo udany,czuć klimat i zapach ziół...

Post został pochwalony 0 razy

MUSISZ MI POMÓC
Edward Stachura

Kocham za siebie, kocham za ciebie,
Kocham jeden za dwoje.
Słońce po niebie, księżyc po niebie,
Gwiazdy po niebie, chmury po niebie -
Wszystko spoczywa na mojej głowie!

Musisz mi pomóc, musisz mi pomóc,
Swoją miłością musisz mi pomóc;
Musisz pokochać mnie więcej,
Bliżej wyciągać kochane ręce
Musisz!

Sam nie podołam, sam nie dam rady
Unieść tyle miłości.
Księżyc i gwiazdy, chmury i słońce,
Lody wciąż łamać, ciągle i ciągle,
Sił mi brakuje, o pomoc proszę!

Musisz mi pomóc, musisz mi pomóc,
Swoja miłością musisz mi pomóc,
Musisz pokochać mnie więcej,
Bliżej wyciągnąć kochane rece
Musisz!

Musisz mi pomóc, musisz mi pomóc,
Swoja miłością musisz mi pomóc,
Musisz pokochać mnie mocniej,
Żebym się nie mógł w głęboka wodę
Rzucić!

Piękny wiersz mar . jestem po WRAŻENIEM twa pamięć ! jest niesamowita !

Lady Łazarz

Znów to zrobiłam
Co dziesięć lat
Udaje mi się -

Żywy cud, skóra lśni się
Jak hitlerowski abażur,
Prawa stopa

Przycisk,
Twarz bez rysów, żydowskie
Cienkie płótno.

Wrogu mój
Zedrzyj sobie ze mnie ręcznik.
Czyżbym wzbudzała strach?

Nos, oczodoły, zębów pełny garnitur?
Jutro
Nie będzie mi już czuć z ust.

Wkrótce, wkrótce
Ciało, które żarła czarna jama
Poczuje się na mnie jak w domu,

Uśmiechnę się jak dama.
Mam niespełna trzydzieści lat.
I jak kot muszę umrzeć dziewięć razy.

To był Trzeci Raz.
Co za bezsens
Unicestwiać tak każdą dekadę.

Milion włókien.

Pogryzając fistaszki tłum

Pcha się, by

Patrzeć jak mnie odwijają starannie.
Strip - tease monstr.
Panowie, panie

Oto moje ręce
Moje uda. Tak
Może i zostały ze mnie tylko skóra i kości,

Niemniej jestem tą samą kobietą.
Pierwszy raz miałam dziesięć lat.
Był to wypadek.

Za drugim razem
Chciałam wytrwać po kres i już nie wrócić.
Kołysałam się

Zamknięta w sobie jak muszla.
Musieli wołać i wołać.
Wygrzebywać ze mnie robaki jak lepkie perły.

Umieranie
Jest sztuką tak jak wszystko.
Jestem w niej mistrzem.

Umiem robić to tak, że boli
Że wydaje się diablo rzeczywiste.
Można by to nazwać powołaniem.

Dosyć łatwo jest to zrobić w celi.
Dosyć łatwo jest to zrobić i w tym trwać.
To teatralny

Powrót w dzień
Na to samo miejsce i w tę samą twarz, by usłyszeć
ten sam krzyk:

"Cud"!
Jakby mi dano w pysk.
Proszę płacić,

Za oglądanie moich blizn proszę płacić
I za słuchanie serca -
Ono znów stuka w ciszy.

Proszę płacić, drogo płacić
Za każde słowo i dotyk
Lub kroplę krwi,

Za włosów kosmyk, strzęp ubrania.
Tak, tak Herr Doktor.
Tak, tak Herr Wróg.

Jestem pańskim dziełem.
Pańską chlubą.
Dziecięciem ze szczerego złota,

Które roztapia byle krzyk.
Miotam się jak opętana.
Proszę nie myśleć, że nie doceniam pańskich starań.

Popiół, popiół -
Pan go rozgrzebuje,

Post został pochwalony 0 razy

Dzięki Lap! Smile

Od dziecka tak mam, że uczę się na pamięć wierszy i innych kawałków, które mi się podobają. W głowie mam teraz istny śmietnik!
A co do wiersza, który zamieściłeś, to trochę mną wstrząsnął. Choć wydaje mi się, że nie wszystko w nim rozumiem, ale zrobił na mnie spore wrażenie.

"Umieranie
Jest sztuką tak jak wszystko."

Ten fragment podoba mi się najbardziej.

Post został pochwalony 0 razy

Lap, ten wiersz jest cudny.

Post został pochwalony 0 razy

Mnie też się podoba ^^

"Umieranie
Jest sztuką tak jak wszystko.
Jestem w niej mistrzem. " Super!

Post został pochwalony 0 razy

Dzięki pewnie wiesz do kogo ? Wink

Odwaga - Anna Świrszczyńska
Nie będę niewolnicą żadnej miłości.
Nikomu
nie oddam celu swego życia,
swego prawa do nieustającego rośnięcia
aż po ostatni oddech.

Spętana ciemnym instynktem macierzyństwa,
spragniona czułości jak astmatyk powietrza,
z jakim mozołem buduję w sobie
swój piękny człowieczy egoizm,
zastrzeżony od wieków
dla mężczyzny.

Przeciw mnie
są wszystkie cywilizacje świata,
wszystkie święte księgi ludzkości
pisane przez mistycznych aniołów
wymownym piórem z błyskawicy.
Dziesięciu Mahometów
w dziesięciu wytwornie omszałych językach
grozi mi potępieniem
na ziemi i wiecznym niebie.

Przeciw mnie
jest moje własne serce.
Tresowane przez tysiąclecia
w okrutnej cnocie ofiary.

Post został pochwalony 0 razy

Tak,tak ,tak! Wiersz jest świetny,taki nienachalny,ale mocny manifest feminizmu!

Post został pochwalony 0 razy

"Manifest feminizmu"! Świetnie powiedziane Isadoro! Wiersz wspaniały, zaraz go sobie wydrukuje i będę miała zawsze pod ręką Smile

Post został pochwalony 0 razy

hehe same wiecie jak to ze mną jest.

to już ostatni 3 wiersz więcej wasz już nie męczę Happy

Sylvia Plath "Krawędź"

Kobieta osiągnęła doskonałość.
Jej martwe

Ciało ma uśmiech dokonania,
Złuda greckiego determinizmu

Płynie w zwojach jej togi,
Jej bose

Stopy zdają się mówić:
Doszłyśmy dotąd, to już kres.

Zmarłe dzieci skręcone, jak białe węże,
Każde przy małym

Dzbanie mleka już próżnym.
Ona zwija je

Z powrotem w swe ciało jak
Róże swe płatki, gdy ogród

Tężeje i zapachy uchodzą
Z głębokich świeżych krtani kwiatu nocy.

Księżyc nie musi się smucić
Patrząc z kościanego kaptura.

On przywykł do tych spraw.
Jego żałobna szata powiewa.

Post został pochwalony 0 razy

Lapku, nie wiem gdzie ty te wiersze wynajdujesz ale one sa swietne! Happy

Post został pochwalony 0 razy

Jest fantastyczny! Jeśli Sylvia Plath ma więcej utworów w takim klimacie,to muszę po nie sięgnąć!

Post został pochwalony 0 razy

Kolejny świetny wiersz. Chyba też bliżej się przyglądnę Sylvi Plath

Post został pochwalony 0 razy

Super! Bardzo klimatowy Grin

Post został pochwalony 0 razy

Swoje ciało umieszczam w sukience.
wkładam nogi, piersi i ręce,
ale głowę zostawiam na stole,
bo bez głowy na miasto iść wolę.

Nikt nie będzie wiedział, kim jestem,
tylko suknia mnie zdradzi szelestem,
więc założę na szyję kapelusz,
po nim poznasz mnie dziś, przyjacielu.

Niby nic wielkiego ale podoba mi się, Czesław Śpiewa.

Post został pochwalony 0 razy