Rodzina w SoLL

Chodzi o te najbliższe związki, między rodzicami i dziećmi, bo rodzina to wiele znaczące słowo w SoLL. Co sądzicie o kontaktach dzieci z rodzicami, które były dobre, które złe, jakie chwile okazywania rodzinnych uczuć/ich braku zapadły Wam m pamięć? Temat inspirowany rozmową o Sarze i Tengelu.

Post został pochwalony 0 razy

No to... Jak dla mnie za mało bzyków T. Dobrego i Silje, Aleksandra i Cecylii, oraz Tarjeia i Cornelii.
Wieeem xD Pierdoły pociskam, ale kurde, brakowało mi tego! Za mało opisów, za mało mrrr namiętności, no!

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Sabriel dnia Śro 18:54, 13 Sie 2008, w całości zmieniany 1 raz

Dołączył: 18 Mar 2008 Posty: 4408 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/4

No akurat p Tengelu, Silje, Aleksandrze i Cecylii było troche... ale fakt, bzyków był za mało jeśli chodzi o Tarjeia i Cornelię... Kurde, dzięki Sabriel okazało się, że nie ja sama o tym pomyslałam.. Ale w sumie to raczej do tematu - co byście zmienili - pasuje...

Co do rodziny - hmm... podobało mi się, że Margit z dość dużym realizmem opisała całą historię Daga i Charlotty. Niby ich postacie - zwłaszcza Dag - deko mi latały, ale cała historia była dla mnie dość prawdopodobna.

Post został pochwalony 0 razy

dla mnie najbardziej pamiętne było nawiązywanie kontaktu Sandera i Andre, synka jego i Benedikte. Poza tym bardzo fajny kontakt mieli z dziećmi i wnukami Cecylia, Irja, Liv, Mattias. Najgorzej miał Heike (wiadomo), poza tym ciężko było rodzicom posiadającym obciążone dzieci, kochać takiego kogoś to wyzwanie.

Post został pochwalony 0 razy

Podobało mi się też to,że to wyzwanie nie kończyło się zawsze dobrze, że nie każdy sobie w książce z dotkniętym dzieckiem radził, nadało to historii realizmu - przykład: Tarald. Lubiłam też to, że Ludzie Lodu darzyli się ogromnym zaufaniem, bez granic pokoleń.

Post został pochwalony 0 razy

Mi tam zapadł w pamięć moment,w którym Tristan i Ulvhedin dowiadują się,że tak naprawdę są ojcem i synem. Bardzo spodobał mi się fakt,że Tristan zaakceptował syna,a nie wrzasnął na jego widok Happy

Post został pochwalony 0 razy

Heike i Solve, mimo że Solve nienawidził Heikego, ten płakał nad jego losem

Dla mnie to odruch naturalny był, to dobrze, że mimo tego cierpenia Solve nie wytępił cech ludzkich, ciepłych uczuć z Heikego...

Post został pochwalony 0 razy

	Ginewra napisał:
	Mi tam zapadł w pamięć moment,w którym Tristan i Ulvhedin dowiadują się,że tak naprawdę są ojcem i synem. Bardzo spodobał mi się fakt,że Tristan zaakceptował syna,a nie wrzasnął na jego widok

Mi też się to podobało. Ja się dosłownie nie mogłam doczekać tego momentu :>
Podobał mi się stosunek Silje do przybranych dzieci, Daga i Sol. Przygarnęła je pod swoje skrzydła i kochała jak własne dzieci.

Post został pochwalony 0 razy

	Vinga Tark napisał:
	Dla mnie to odruch naturalny był, to dobrze, że mimo tego cierpenia Solve nie wytępił cech ludzkich, ciepłych uczuć z Heikego...

I to była piękna chwila

A mnie sie podobała Miłość jaką obdarzyła rodzina pkrzywdzoną przez dziedzictwo Tovę. Szczegolnie kiedy zrozumiala po jakiej powinna stac stronie.

Post został pochwalony 0 razy

Jeśli chodzi o Taralda,to do momentu śmierci Kolgrima nie radził sobie z uczuciami do synów.Bardzo kochał Mattiasa,ale nie chcąc być niesprawiedliwym w stosunku do starszego syna i mając wyrzuty sumienia z powodu tego,ze nie kocha go równie mocno,niepotrzebnie był surowy jeśli chodzi o Mattiasa (jak zauwazyła Liv).Na szczęście po śmierci Kolgrima mógł już bez skrepowania okazywać uczucie Mattiasowi.
Myślę,że to niełatwe nie tylko dla kogoś o tak słabej psychice jak Tarald,ale dla każdego rodzica - okazywać równą dawkę uczucia każdemu dziecku.Tarald miał podwójnie ciężko,wszak jego synowie tak bardzo się różnili,a Kolgrim w ogóle nie odwzajemniał żadnych ciepłych uczuć.

Post został pochwalony 0 razy

Mimo, że Kolgrim nie potrafił okazywać żadnych ciepłych uczuć, to miłości dostał bardzo dużo. Chociaż Liv i Tarald, a także Irja, chcieli go nauczyć słowa: kocham, to i tak nic by nie dało. Kolgrim był zły do cna, nic nie mogło go uratować przed tym złym dziedzictwem. Mimo wszystko, może gdzieś w głębi duszy mile go połechtała dobroć bliskich ludzi, którą wykorzystywał do niecnych planów.

Post został pochwalony 0 razy

Dla mnie fajne było to,że Kolgrim był taki zły,a pomimo to rodzina go kochała. On nie odwzajemniał tej miłości,nie dawał nic w zamian. A pomimo to kochali go. Taka prawdziwa,bezinteresowna miłość jest super ^^

Post został pochwalony 0 razy

Nie bierzesz pod uwagę innych, tylko Kolgrima.
Wyobraź sobie, co czuł Tarald albo ktokolwiek z rodziny, gdy oczy tego obciążonego chłopca płonęły złym i nieszczerym blaskiem.
Im było super? Jak myślisz?

Post został pochwalony 0 razy