pst! namiętności...

Do przyzwyczajenia to się mogę zgodzić. Moja kumpela niedawno zerwała z chłopakiem i teraz jest jej jakoś tak pusto, nawet jak patrzy na telefon to myśli, że dostała esa Grin

Post został pochwalony 0 razy

	Tula napisał:
	Do przyzwyczajenia to się mogę zgodzić. Moja kumpela niedawno zerwała z chłopakiem i teraz jest jej jakoś tak pusto, nawet jak patrzy na telefon to myśli, że dostała esa :D

Moja dalsza koleżanka ma tak samo, nadal się ze swoim chłopakiem przyjaźni i z przyzwyczajenia nadal chce go całować na pożegnanie xD

Post został pochwalony 0 razy

Sabriel napisał:

	Vanja_ napisał:
	Miłość to: pranie jego gaci i skarpetek, gotowanie mu i sprzątanie po nim, przebywanie w jednym pomieszczeniu z jego matką i możliwość przytulenia się do niego po ciężkim dniu a on przytuli, pogłaszcze i obróci się na drugi bok

Współczujemy.

Ja jednak wierzę w coś głębszego (;

owszem głębsze jest przed ślubem Tongue

a tak na poważnie to istnieje najwspanialsza miłość na świecie, nie ma nic wspanialszego niż miłość macierzyńska. Nigdy nie przypuszczałam, że można kogoś tak mocno kochać. Madzia zawładnęła moim serduszkiem całkowicie Happy

Post został pochwalony 0 razy

	Vanja_ napisał:
	a tak na poważnie to istnieje najwspanialsza miłość na świecie, nie ma nic wspanialszego niż miłość macierzyńska. Nigdy nie przypuszczałam, że można kogoś tak mocno kochać. Madzia zawładnęła moim serduszkiem całkowicie

Swoją drogą, to bardzo ciekawe, ta miłość macierzyńska. Bo tak naprawdę to trzeba mieć własne dziecko, aby zaznać ją w pełni. Mi np. się teraz wydaje, że gdybym miała takiego brzdąca, to nie kochałabym go nie wiadomo jak mocno. A raz było takie coś, że tato się o mnie martwił, bo gdzieś szłam, a ja mu odpowiedziałam, że jakby moje dziecko sobie gdzieś poszło to bym się wcale nie przejęła i w ogóle.

Post został pochwalony 0 razy

Tula napisał:

	Vanja_ napisał:
	a tak na poważnie to istnieje najwspanialsza miłość na świecie, nie ma nic wspanialszego niż miłość macierzyńska. Nigdy nie przypuszczałam, że można kogoś tak mocno kochać. Madzia zawładnęła moim serduszkiem całkowicie

Swoją drogą, to bardzo ciekawe, ta miłość macierzyńska. Bo tak naprawdę to trzeba mieć własne dziecko, aby zaznać ją w pełni. Mi np. się teraz wydaje, że gdybym miała takiego brzdąca, to nie kochałabym go nie wiadomo jak mocno. A raz było takie coś, że tato się o mnie martwił, bo gdzieś szłam, a ja mu odpowiedziałam, że jakby moje dziecko sobie gdzieś poszło to bym się wcale nie przejęła i w ogóle.

teraz tak mówisz. Kiedyś też tak mówiłam, nawet się na rodziców złościłam, że mi na wiele nie pozwalają, bo się o mnie martwią i moja mama powiedziała mi kiedyś, że porozmawiamy na ten temat jak będę mieć własne dzieci. Teraz wiem co ona czuła.... Chociaż kochać swoje własne dziecko to nie sztuka, sztuką jest pokochać obce dziecko tak jak swoje.... mam tu na myśli wszystkich rodziców adoptowanych dzieci

Post został pochwalony 0 razy

Vanja_ napisał:

Tula napisał:

	Vanja_ napisał:
	a tak na poważnie to istnieje najwspanialsza miłość na świecie, nie ma nic wspanialszego niż miłość macierzyńska. Nigdy nie przypuszczałam, że można kogoś tak mocno kochać. Madzia zawładnęła moim serduszkiem całkowicie

Swoją drogą, to bardzo ciekawe, ta miłość macierzyńska. Bo tak naprawdę to trzeba mieć własne dziecko, aby zaznać ją w pełni. Mi np. się teraz wydaje, że gdybym miała takiego brzdąca, to nie kochałabym go nie wiadomo jak mocno. A raz było takie coś, że tato się o mnie martwił, bo gdzieś szłam, a ja mu odpowiedziałam, że jakby moje dziecko sobie gdzieś poszło to bym się wcale nie przejęła i w ogóle.

teraz tak mówisz. Kiedyś też tak mówiłam, nawet się na rodziców złościłam, że mi na wiele nie pozwalają, bo się o mnie martwią i moja mama powiedziała mi kiedyś, że porozmawiamy na ten temat jak będę mieć własne dzieci. Teraz wiem co ona czuła.... Chociaż kochać swoje własne dziecko to nie sztuka, sztuką jest pokochać obce dziecko tak jak swoje.... mam tu na myśli wszystkich rodziców adoptowanych dzieci

Tak, masz rację, chyba każdy tak miewa Happy

A co do rodziców adoptowanych dzieci... ja właściwie nie wiem, czy umiałabym pokochać nie moje dziecko, ale w każdym bądź razie pragnęłabym dać mu całą swoją miłość i wychować w domu pełnym ciepła i miłości Happy

Post został pochwalony 0 razy

Hmmm.. Myślę, że jeśli ktoś adoptuje dzieci to właśnie m.in. z pragnienia ofiarowania komuś miłości, z pragnienia swojego dziecka, którego np nie może mieć. Czy można pokochać nie swoje dziecko jak swoje? Gdyby coś się stało (odpukać) rodzicom np mojej chrześniaczki i musiałabym się nią zająć, wierzcie mi że kochałabym ją jak swoją córkę. Ja już teraz kocham ją i Weronisię całym sercem. I masz Vanju rację co do miłości matczynej.. Nie jesteśmy w stanie tego zrozumieć póki same dzieci mieć nie będziemy. Ale - wiem, że to się pewnie wyda Wam dziwne - u mnie już daaaawno temu obudziły się "instynkty macierzyńskie" i choć dziecka jeszcze nie mam, to mam wrażenie, że już je kocham...

Post został pochwalony 0 razy

Ja i te moje wzniosłe postanowienia... Tak bardzo dbałam o swą cnotę, aż w końcu straciłam ją po pijaku. Suuper.
Jestem twarda, nie załamuje się. Normalnie zerwałabym ze swoim facetem, i popadłabym w depresję po tym co zrobił. Jednak zmieniłam się trochę, zdaje sobie sprawę, że oboje byliśmy pod wpływem alkoholu, że to ja go cały czas namawiałam, on jeszcze chciał się wykręcać, ale moje agrumenty typu: "jak nie, to będzie oznaczało, że mnie nie kochasz" , "wiem już o co ci chodzi, nie kochasz mnie!" itd. itd... aż w końcu wymiękł. Zachowałam się jak gówniara, mówię Wam. Tragicznie się z tym czuje, nie mam szacunku do samej siebie. Jest mi wstyd, i wiem, że przeze mnie i przez te moje namawiania Krystian czuje się z tym równie koszmarnie jak ja (On jest z tych typów romantycznych, o wzniosłych ideach, dbających o dobro kobiet)
Nie pamiętam nic, prócz bólu. -.-
W sumie to ja z romantyzmem mam tyle wspólnego co z matemtyką, czyli totalne NIC. Więc jakoś szczególnie nie rozpaczam nad tym pierwszym razem, ale szkoda mi Krystiana, bo jemu naprawdę na tym zależało, a przeze mnie wszystko się spieprzyło.
Ale jesteśmy dorośli na tyle, że wyciągneliśmy wnioski na przyszłość, ot.
Teraz to już na bank będziemy trzymać dupska w gaciach jeszcze przez dłuuugi czas. A w ogóle jestesmy zaręczeni *tam tara dam, tatata tam ta ra daam!* <; i za rok po maturze bedziemy się chajtać, i oboje stwierdziliśmy, że możemy potrzymać do ślubu, tak, żeby było milej.
Aha, i zauważyłam, że w ogóle po tej akcji kompletnie nam się odechciało seksu, za to dużo więcej się przytulamy i ogólnie okazujemy sobie więcej czułości, zwłaszcza On w stosunku do mnie.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Sabriel dnia Nie 11:54, 14 Cze 2009, w całości zmieniany 1 raz

Hmm.... pierwszy raz niestety bywa dla kobiety bolący... ważne, że było to z osobą kochaną i czuło się wzajemne wsparcie.. A co do zaręczyn - nie będę tu mówić że za wcześnie czy coś, bo każdy sam wie najlepiej co jest dla niego dobre i czego chcę Wink

Gratuluję !! Happy

I życzę powodzenia w postanowieniu (ja po 1 razie mimo, że też pamiętam głównie ból, to "chcice" miałam baaaaaardzo często Cool

)

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Saga dnia Nie 12:29, 14 Cze 2009, w całości zmieniany 1 raz

Sabriel,ja właściwie tez pamietam tylko,że bolało...za to podobnie jak Ty czułam później potrzebę bliskości wyrażoną jedynie w przytulaniu i pocałunkach.To mi wystarczało dośc długo.Ale postanowić,żeby aż do slubu nie...nie odważyłabym się. xDDD

Post został pochwalony 0 razy

boze ból, to była masakra. a po porodzie jest jeszcze większa:/

	Indra z Ludzi Lodu napisał:
	boze ból, to była masakra. a po porodzie jest jeszcze większa:/

nie strasz dziewczyn bólem porodowym Happy

w sumie to ja nie wiem co to bóle porodowe Confused

a co do pierwszego razu to zapamiętałam tylko dwie rzeczy: okropny ból i to, że kazałam memu facetowi przestać ( a mówiłam to już z płaczem) a jakieś 3 tygodnie później już nie byliśmy ze sobą.... ale to już inna dłuższa historia, którą mogę zainteresowanym opowiedzieć przy jakiejś coli Happy

(bo ja od jakiegoś czasu to niepijąca jestem Tongue

)

Post został pochwalony 0 razy

Vanja napisał:

	Indra z Ludzi Lodu napisał:
	boze ból, to była masakra. a po porodzie jest jeszcze większa:/

nie strasz dziewczyn bólem porodowym Happy

Dokładnie.Kiedy teraz o tym myślę...wszystko da się znieść...

Post został pochwalony 0 razy

ech o porodowych wolę nie pamietac:D a co do tamtych bóli to nic nie pomaga. normalnie masakra. ale ostatnio jakos sie postarał i to był pierwszy prawie bez bólowy od 8 miesięcy... normalnie szok. zobaczymy nastepnym razem:P

Isadora napisał:

Vanja napisał:

	Indra z Ludzi Lodu napisał:
	boze ból, to była masakra. a po porodzie jest jeszcze większa:/

nie strasz dziewczyn bólem porodowym Happy

Dokładnie.Kiedy teraz o tym myślę...wszystko da się znieść...

Nie przeżyłam bólów porodowych (jeszcze!!! Happy

) więc nie wiem, ale też jestem takiego zdania - wszystko idzie znieść Happy

a poza tym myślę, że narodzone dziecko z pewnością rekompensuje ten ból.
Natomiast co do bólu przy pierwszym razie.... - no niestety bywa to bolące... Ja też nie jestem z tamtym facetem (dzięki Bogu!) ale mimo wszystko dobrze to wspominam...
A do ślubu z pewnością nie dałabym rady poczekać Cool

nie z moim temperamentem Tongue

Post został pochwalony 0 razy